Freek Polak, een van de oprichters van het VOC, toont overtuigend aan dat drugsgebruikers in Nederland systematisch worden gediscrimineerd. “Kwaliteitskranten bieden hun lezers regelmatig wijnen aan, in een sfeer van verfijnd genot van het goede leven. In het andere geval wordt het normaal gevonden dat mensen als uitschot worden behandeld”.
Het artikel van Polak is een reactie op een hoofdredactioneel commentaar in de Volkskrant van 4 april waarin wordt gesteld dat bestrijding van discriminatie een prioriteit van de overheid moet worden. De Volkskrant weigerde het te publiceren.
Ook de discriminatie van drugsgebruikers moet ophouden!
Met het hoofdredactionele commentaar tegen discriminatie op de arbeidsmarkt en met de oproep aan de regering prioriteit te geven aan bestrijding van discriminatie (De Volkskrant, 4 april 2014) ben ik het eens, en daarom wil ik erop wijzen dat bij éen van de hardnekkigste problemen van de laatste veertig jaren de overheid een beleid voert waarin systematische discriminatie van drugsgebruikers wettig is vastgelegd.
De eerste tegenwerping kan zijn dat drugsgebruik nu eenmaal geen officieel burger- of mensenrecht is. Dat is zo, maar het gaat erom dat bij het drugsverbod geen sprake is van gelijke behandeling van gelijke gevallen. Alcohol en sigaretten enerzijds en de verboden middelen anderzijds worden totaal verschillend behandeld. Dit wordt onderbouwd met een reeks van argumenten van diverse aard, medisch, historisch, juridisch, sociaal, cultureel, opvoedkundig, ethisch, godsdienstig, om de meest gebruikte te noemen. Het hoofdargument voor het drugsverbod, dat dit de enige manier zou zijn om de volksgezondheid te beschermen tegen de gezondheidsrisico’s die met drugsgebruik verbonden zijn, is jaren geleden al ontkracht. Het drugsverbod en de repressie hebben nauwelijks invloed op de omvang van het gebruik, en vergroten juist de gezondheidsrisico’s voor de gebruikers.
Discriminatie, onderscheid maken, is niet altijd verkeerd, maar dan moeten er wel deugdelijke argumenten voor bestaan. Men zal het hierover niet altijd eens zijn. Een voorbeeld: in de rechtszaken over het I-criterium, dat bedoeld is om alleen Nederlandse inzittenden toegang te geven tot coffeeshops, heeft de rechter erkend dat het om discriminatie ging, maar dit toelaatbaar geacht omdat de maatregel alleen gericht zou zijn op een overlast gevende groep. Veel betrokkenen bestrijden dit oordeel fel. Ook het argument van de verdediging dat niet was voldaan aan een andere voorwaarde, namelijk dat alle andere methodes om de overlast te verminderen eerst moesten zijn geprobeerd, zonder succes, vóor de discriminerende maatregel mag worden ingesteld, werd door de rechter niet overgenomen.
De hardnekkige instandhouding van het nationale verbod op bepaalde drugs, terwijl de lucratieve markten van alcohol en tabak netjes geregeld zijn, is onmiskenbaar een geval van discriminatie. De argumenten die worden aangevoerd om drugs verboden, en deze discriminatie in stand te houden, gaan vooral over schade aan de gezondheid en verslaving door drugsgebruik. Net zoals bij roken en drinken dus. Voor zover tegen drugs andere argumenten worden aangevoerd, schieten deze te kort om te rechtvaardigen dat er zó verschillend wordt opgetreden.
In het ene geval mag, met enige restrictie, reclame worden gemaakt. Kwaliteitskranten bieden hun lezers regelmatig wijnen aan, in een sfeer van verfijnd genot van het goede leven. In het andere geval wordt het normaal gevonden dat mensen als uitschot worden behandeld, en langdurige gevangenisstraffen krijgen. Deze verschillende behandeling is disproportioneel, en bovendien onnodig, omdat de beoogde optimale bescherming van de bevolking beter met andere middelen is te bereiken.
De geïnstitutionaliseerde discriminatie van drugsgebruikers moet ophouden!
Freek Polak
Gepensioneerd psychiater, bestuurslid van de Stichting Drugsbeleid SDB, het Verbond voor Opheffing van het Cannabisverbod VOC en de Belangenvereniging van Drugsgebruikers MDHG.
Comment (1)
Danny Freeman 28/08/2014 at 2:35 am
Bedankt Freek! 🙂